Yıldızımı Ararken...

YILDIZIMI ARARKEN


Küçükken sürekli geceleri çimin üzerine sırtüstü yatar,bir yıldızdan diğerine bakıp herhangi birinin benimki olmasını isterdim;sanki bir hayal arkadaş gibi.

İlk önce Kutup Yıldızı‘nı seçtim, çünkü bir çocuk için bulması en kolay olandı,bir kere Büyükayı’nın onu yakalamak üzereymiş gibi durduğunu öğrendiniz mi iş bitmişti zaten.

Fakat benim yıldızım hareketli bir tanesi olmalıydı, öyle sabit duranlardan değil.Üstelik o benim olursa denizciler onun rehberliği olmadan yollarını da kaybedebilirlerdi.

Sonra Kuğu’nun kalbindeki iki özel yıldızı seçtim,diğer bütün yıldızlar beyazdı ama bunlar
açık mavi ve altın sarısıydı,bana ikiz elmasları hatırlatıyorlardı,ama karar vermeden önce duraksadım,onlar birbirlerine aittiler ve tekini seçmek hiç de adil olmazdı.

Bir an Orion’un* kemeri gözüme takıldı ama ben bir avcı değildim ki!
Burnunu yere koymuş gibi durup ve kuyruğuyla göğü tıpışlayan Köpek yıldızını da orada bırakmalıydım.

En son, favorim Ülker’e** döndüm,bana zarif ve bir tülün içinde baloya hazır bekleyen hanımlar gibi görünürlerdi ,ama kim yedi kız kardeşi gözü yaşlı birbirlerinden ayrı bırakabilecek bir kalbe sahipti ki!

Yıldız seçme oyunum o yaşlarda bana karanlık gökyüzü hakkında çok şey öğretmişti.Bir yıldız sahibi olmaya çalışmaksa oldukça yormuştu beni.Ama en sonunda herhangi birini seçmiş miydim ,işte bunu hatırlamak zor.

İnsanlarsa bana çok farklı bir kelimeymiş gibi gelen “star” sözcüğünü kullanmaya başlamışlardı.Onlara kısmen inanmıştım. Bir gece üzgün ve endişeli bir şekilde yatağımda dönüyordum.Aksiliklerden bunalmıştım,tökezleyen ayağıma bakarken pencereden dışarı bir göz attım,kalın bulutlar karanlık göğü kapatmıştı,tek bir yıldız bile yoktu!

Yıldızsız bir dünya düşünmek titretmişti beni,denizcilerin denize güvenmesini sağlayan bir rehber,güzellik hissimizi ateşleyen bir elmas,bir sonraki ufku hedefleyen bir avcı,göğün balosuna hazırlık için parfümler süren sevimli hanımefendiler,hiç biri yoktu…hiçbiri!
Ama artık tüm Dünya da atmosfer o kadar kirli ve şehirlerden yükselen ışıklar da o kadar parlak ki sadece birkaç yıldızdan başka bir şey görülemiyor.

Yeni bir neslin çocukları boş bir gökyüzüne bakarak büyüyebilir ve sorabilirler ;
“-yıldızlar ordamıydı…?”

Hadi onlara gökyüzünü geri verelim ve hemen şimdi yapalım –çok geç olmadan-.

Ben kendi yıldızımı arayacağım,bulana kadar!O, merakın eşarbıyla örtülmüş masumiyetin çekmecesinde saklı....

Bana hangi boşluğu dolduracağımı söyleyecek bir haritaya ihtiyacım olacak ,
boşluksa küçük bir tanesi olacak.***

Dünya da 7 milyar insanız ve hepimizin gökyüzüne ihtiyacı var.Yıldızını bul ve göğe fırlat.
Ona sahipsin zaten ,değil misin?

Michael Jackson